Szczęśliwego Nowego Roku!

To był bardzo pracowity rok.

Po pierwsze, domknęłam „Niepokorne”, co uważam za moje największe tegoroczne osiągnięcie, bo powieść „Niepokorne. Judyta” okazała się prawdziwym wyzwaniem. Wbrew pozorom pisanie o bohaterce, do której od początku żywiłam najcieplejsze uczucia, było czasem torturą – nic nie wychodziło tak, jak myślałam, że wyjdzie. Ale udało się, a przy okazji wpadłam na pomysł nowej powieściowej serii, do której właśnie robię dokumentację. Wiem też, o czym chciałabym pisać później, kiedy uporam się z historią mojej nowej ulubionej bohaterki, Any de Campos (jeśli ostatecznie nie nazwę jej inaczej). A ponieważ nie jestem zwolenniczką dalekosiężnych planów i z zasady unikam ich jak ognia, najbardziej cieszy mnie fakt, że nie brakuje mi pomysłów, bo reszta to rzecz drugorzędna.

audiobook "Strażnicy Nirgali. Serce Suriela" /fragment/

Po drugie, oprócz trzech audiobooków na podstawie serii „Strażnicy Nirgali” w przeuroczej interpretacji pani Marty Wardyńskiej ukazała się powieść „Niepokorne. Klara”, jak zawsze z piękną okładką zaprojektowaną przez panią Katarzynę Borkowską i o starannej, fachowej redakcji, co cenię na równi z wysmakowaną szatą graficzną moich książek. Przyznaję jednak, że to na okładki czekam przede wszystkim – w całym procesie wydawniczym nic nie sprawia mi aż takiej radości. A okładka do powieści „Niepokorne. Judyta” będzie po prostu zjawiskowa!

Czas, 12 sierpnia 1905;

Poza tym przejrzałam niejedną starą mapę i sterty dziewiętnastowiecznych gazet (czy wiecie, czym jest Piernikarka albo jaka pogoda była latem 1905 roku w Krakowie? wiedza to może niepraktyczna, ale do napisania ostatniego tomu „Niepokornych” wręcz niezbędna). Przeczytałam też sporo książek: trochę obyczajowych, znacznie więcej popularnonaukowych, historycznych i judaików. Od kilku nie mogłam się oderwać, choćby od „Czerwonego namiotu” Anity Diamant albo od „Żydowskich legend biblijnych” Michy Josefa Bin Goriona, mojej książki roku. Rzecz jasna miałam też wpadki i potknięcia, zabawne lub bolesne, ale o nich wolę zapomnieć.;-)

Chciałabym, aby nadchodzący rok nie był gorszy. Życzyłabym sobie wiernych czytelników (często to powtarzam, ale tylko czytelnik nadaje pisaniu sens). Ponieważ wymyślanie opowieści daje mi poczucie nieskrępowanej wolności, obym miała chęci i czas, żeby je spisywać. Natomiast Wam, kochani, życzę spełnienia marzeń.

Szczęśliwego Nowego Roku!